Drukke kinderen: wat moet je ermee?

Wij als onderwijsgevenden zijn er weinig bedreven in. Correct omgaan met drukke kinderen of kinderen met ADHD. Ze verstoren ons lesprogramma, de sfeer in de groep en krijgen vaak hun werk niet af. Regelmatig verzucht de ene collega tegen de andere: ‘Ik weet echt niet meer wat ik met leerling X moet doen, ik heb alles geprobeerd, niks helpt.
Het gedrag verergert alleen!’ Waarop collega Y empathisch reageert: ‘Ja, ’t is nou eenmaal een moeilijk kind. Sterkte hoor! Ik doe het je niet na.’ Ondertussen denkt hij of zij bij zichzelf: ‘pfioe, gelukkig heb ik niet zo’n kind in m’n klas…’

Eerlijkheidshalve: drukke kinderen vallen meteen op. Vrij snel ontstaat er irritatie of wrijving en voordat je het in de gaten hebt, sleep je je voort naar het einde van een loodzware dag. Met het gevoel ergens gigantisch tekort geschoten te zijn.

Drukke kinderen worden vaak geassocieerd met ADHD. Of dat altijd terecht blijkt, is nog maar de vraag. Doordat leerkrachten hen vaak niet begrijpen, ontstaat verwarring en na korte tijd escalatie. Het mag lijken of deze kinderen zich met opzet zich misdragen, de realiteit steekt meestal complexer in elkaar. Onder meer door de neurobiologisch vermeende oorsprong van ADHD. Door de hectiek van de baan, blijft er weinig tijd over om door de buitenkant heen te kijken.

Toch kan het innerlijk ons veel vertellen als je bereid bent om ernaar te kijken.
Natuurlijk begrijp je zo’n kind nog niet altijd, waarschijnlijk wel beter.
En dat maakt precies het verschil in benadering. Positief i.p.v. negatief, accent op het goede gedrag i.p.v. het storende gedrag en structuur in taken, tijd en overzicht i.p.v. de door het kind gecreëerde chaos toestaan.

Het kost tijd, maar weegt niet op tegen de resultaten. Voor het kind en voor jezelf.
Van tevoren weet je niet waar je eindigt. Moet dat dan? Moet je alles vastleggen?
Misschien klinkt het te mooi om waar te zijn. En toch: het kan anders!

Ten diepste komt het neer op vertrouwen in het kind. In de omgang zeg je eigenlijk: ‘Ik weet dat je niet overal wat aan kunt doen. Laten we het samen doen. Dan komt het goed.’
En… dan komt het ook goed. Dan mag het kind aan het einde van de schooldag 2 stickers op z’n dikke duimenkaart plakken. Zielsgelukkig en apetrots. Niet alleen hij, maar ik eveneens. Juist omdat ik nu eens niet, zoals veel onderwijscollega's, ADHD of druk gedrag, zie als een probleem. Eerder een uitdaging om van aanpak te switchen.
Omdat ik uit eerdere ervaringen hun kant ken: moeizaam kunnen meekomen in een groep als je ADHD hebt.

Geef het kind zelfvertrouwen, dan sta je versteld van hun geweldige talenten en enthousiasme. Neem het voortouw in lef, aandacht en creativiteit. Je staat versteld van onverwachte groei, het investeren waard!
Die administratie ligt er volgende maand ook nog.