Wat je vaak
ziet in het onderwijs zijn of goede begeleiders met hart en oog voor de
student. Of begeleiders die het beste voor hebben met een student, maar ergens
door getriggerd worden. Natuurlijk zit het gros van de leerkrachten ergens
tussenin.
Uit mijn eigen studententijd weet ik
dat je het hardst loopt voor leerkrachten die:* kritisch zijn, je veel opmerkingen geven, maar ook liefdevol zijn
* ook of juist je positieve eigenschappen benoemen
* eerlijk tegen je zijn en je niet aan het lijntje houden en
* je willen helpen, zolang jij maar eerlijk bent.
Om aankomende leerkrachten niet te
ontmoedigen (dus positief te houden voor het arbeidsintensieve vak) zou
opbeurende feedback niet zo verkeerd zijn. En reflectie op het eigen handelen
brengt ze nog verder.
En dat is juist net wat er niet
gebeurt als de betreffende mentor er zelf al helemaal doorheen zit. Door al die
extra zaken, waardoor men niet meer toekomt aan lesgeven en aandacht voor het
kind. Echt een voorbeeld voor de student. Niet dus.
Nee, we gooien er dan nog maar een
laag kritiek bovenop. Benadrukken de werkpunten van de stagiair, want dat zijn
tenslotte zijn of haar valkuilen.
Jaja. Wel complimenteus naar de
kinderen toe, voor studenten kan het er niet meer af. Hoe wil je ze dan nog
vasthouden voor het vak? En hoe wil je ze bekwamen als je zelf het goede
voorbeeld niet kunt geven?
In dat opzicht lijken stagiaires op
kinderen: hoe meer je hun talenten aanwakkert, hoe beter ze presteren. Zolang
je kansen creƫert, eerlijk bent, jezelf laat zien en een open communicatie
handhaaft, tonen zij initiatief en doen hun uiterste best. En vakbekwame leerkrachten willen we toch allemaal voor de complexe toekomst waarin Passend Onderwijs de boventoon voert?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten