Weten we echt wel wat een kind nodig heeft?

Soms heb ik zo mijn twijfels.
Twijfels over de stevige eisen die de overheid aan het basisonderwijs stelt als het gaat om Cito-scores. Twijfels over de inspraak van sommige ouders. Twijfels over het kennisniveau en de aanpak van leerkrachten. Twijfels over de hoeveelheid kinderen dat een etiket krijgt, met alle nadelige gevolgen van dien.
Ik denk dat we met z’n allen onszelf te weinig realiseren wat de impact op kinderen is.
Maar ook wat al die etiketten van een leerkracht vragen. Want als je elk kind op een andere manier moet begeleiden en ondersteunen, blijft het niet bij de 3 niveau’s van gedifferentieerd onderwijs….

Dan gaat het niet over de situaties die terecht blijken. Eerder voorvallen die ergens niet kloppen. Bijvoorbeeld een leerkracht in groep 8 die de score van bepaalde leerlingen niet laat meetellen bij het klasgemiddelde (en dus hun resultaten niet terugstuurt naar de Cito-groep). Als het om een kleine school gaat, bepalen deze 'zwakke' leerlingen de lage score. Met een lage score kom je slecht weg bij de inspectie.

Of het voorbeeld van een ouder die slechte prestaties van het kind toeschreef aan de leerkracht en een eventuele stoornis van het kind. Want het kind was zeer intelligent. Ik snap best dat je dat wilt als ouder, maar als het niet zo is, leg jezelf er dan bij neer.
Nee, de schuld lag bij de leerkracht. Dus er werd een extern onderzoeksbureau ingeschakeld met als resultaat een hoge intelligentiescore. Het bureau nam meteen de behandeling van het kind ter hand. Helaas bleven de scores rond het gemiddelde van de groep hangen. Het baatte weinig de prestaties erbij te houden, men was te zeer overtuigd van het eigen gelijk.

En er zijn leerkrachten die moeite hebben in de omgang met gelabelde kinderen. Soms door te weinig kennis, desinteresse, maar meestal door tijdsgebrek. Ze willen wel, maar
door verplichte taken en de verantwoording die netjes geregistreerd moet worden, lukt het niet.
Als je met kinderen met een aandoening wilt omgaan, kost het tijd. Tijd om een relatie op te bouwen, tijd om kennis te vergaren en die toe te passen. Zodoende bouw je ervaring op om op een juiste manier met deze kids om te gaan. (Hierbij zeg ik dat het bij mij ook niet altijd lukt(e) , zeker de eerste jaren als starter, weet je te weinig en mis je ervaring).

Voor leerkrachten zijn kinderen met een aandoening in de klas, verre van makkelijk. Ze moeten steeds rekening houden met wat kinderen aankunnen en kinderen extra begeleiden naast de reguliere lessen. Dit moet echter allemaal onder schooltijd gebeuren. Huiswerk geeft eveneens een extra belasting. Tijdens de lessen moeten schriften worden gevonden, ruzies opgelost etc.
We verwachten dat de docent met elk individu rekening houdt en direct inspeelt op ongewenst gedrag of leerproblemen.
Reden genoeg om uiteindelijk over de kop te gaan door die hoge verwachtingen.

Misschien dat ik daarom een half jaar geleden wilde stoppen met het onderwijs. (Gelukkig heb ik het niet gedaan...) Want ik zag meer bij kinderen dan ik kon realiseren.
En dan ging het over kinderen waarbij zaken echt mis waren, kinderen die een zogenoemd 'helpend' etiket nodig hadden om verder te komen. Daardoor zichzelf begrijpen en de omgeving aanpassen. Waarin de focus ligt op capaciteiten van kinderen in plaats van hangen aan de randvoorwaarden voor leren.

Wat vindt het kind hiervan? Is het hierbij gebaat?
We denken het beste te weten voor het kind. Tot op zekere hoogte is dat zeker zo, maar
dachten we eens na over de mogelijk negatieve gevolgen van zo'n sticker? De eigenwaarde van het kind, het mogelijk makkelijker uitlokken van pestgedrag door klasgenoten en niet te vergeten beperkingen veroorzaken bij werk in de toekomst. Plus dat een kind zijn gedrag aanpast waardoor het niet meer zichzelf is.
Als ik voor het kind mag spreken zou ik ervoor pleiten om kind te mogen zijn. Al die hoge eisen meteen in de prullenbak. Het curriculum aanpassen tot: De basisschoolleerling kijkt aan het einde met plezier terug op zijn schooltijd en vervolgt zijn weg op een passende vervolgschool (qua intelligentie, vaardigheden en begeleiding).
Willen we goede leerkrachten in het basisonderwijs houden, laten we eerst de eisen verlagen. Zo kunnen zij onderwijs wat als doel heeft talenten te ontwikkelen, waarborgen. Misschien komen pareltjes van leerkrachten naar boven. In ieder geval talentvolle leerlingen. Met of zonder etiket en vrij van alle twijfel.